Ένα & δύο & τρία & τέσσερα πουλιά...

Και τι πουλιά!
Παπαγαλάκια!

Στο χώρο της εργασίας μας, επειδή έχει γύρω γύρω δάσος, συχνά πλησιάζουν διαφόρων ειδών πουλιά. Για παράδειγμα, κυκλοφορούν πολλές κίσσες. Καμαρωτές καμαρωτές και με τη μακριά ουρά τους. Επίσης, πριν από αρκετό καιρό είχε έρθει στο μπαλκόνι μας ένας δρυοκολάπτης (από τον οποίο δεν έχω φωτογραφικό στιγμιότυπο- πιφ).  Ένας κούκλος ήταν!

Όμως, εδώ και μια εβδομάδα έχω μια μικρή πράσινη συντροφιά πολύ κοντά μου, έξω από το παράθυρό μου -  ένα μικρό παπαγαλάκι. 

Πως που πότε και γιατί-  δεν ξέρω. Έρχεται καθημερινά, κουρνιάζει, τρώει σποράκια που βρίσκει στο περβάζι και καμιά φορά (στο τσακίρ του κέφι) χτυπάει με τη μυτίτσα του το τζάμι μου. 

Νομίζω κάνουμε παρέα. Νιώθω οτι με νιώθει, όπως το νιώθω κι εγώ συντροφιά. Για αρκετές μέρες ήμασταν τα δυό μας, ώσπου...

ΑΝΤΙΚΡΥΣΑ ΚΙ ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ!

Δεν πίστευα στα μάτια μου!
Έρχονται τώρα και τα δυο τους.
Πρωί πρωί.
Κάθονται άλλοτε δίπλα δίπλα, άλλοτε το ένα στο ένα τζάμι και το άλλο σε άλλο- κοντινό πάντα. Μιλάνε πωπωπω τι κουβέντα κάνουνε - παπαγαλάκια γαρ!

Αλλά η πιο πιο πιο αγαπημένη μου στιγμή είναι όταν δίνουνε φιλάκια!

Δείτε!

Πόσος όμορφος μπορεί να είναι ο κόσμος;

Ακόμα κι όταν πετυχαίνουμε μικρά του δείγματα σ' αυτή τη μεγαλούπολη, 

πώς να μη μείνουμε εκστατικοί;

Τους έχω βγάλει και ονόματα: είναι ο Μίμης και η Τέμη

(εντάξει, να μη βάλω και το προσωπικό μου love story;)

Φιλαράκια μου, σας αγαπώ πολύ, μου κρατάτε τέλεια συντροφιά, να είστε πάντα μαζί και να κάνετε μικρά και όμορφα πράσινα παπαγαλάκια...