Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Τα όρια της απελπισίας


Πριν ακόμα ξεσπάσει για τα καλά η «κρίση» στην Ελλάδα, συζητούσαμε η παρέα με τον πατέρα Χαράλαμπο. Όλοι ήμασταν μουδιασμένοι και διστακτικοί. Δε μπορούσαμε να φανταστούμε τι θα ακολουθούσε. Ανάμεσα στα άλλα, τόλμησε κάποιος από εμάς και τον ρώτησε:
-      Παππούλη, τι θα κάνουμε τώρα που έρχεται η «κρίση»; Κινδυνεύουμε να χάσουμε τις δουλειές μας, οι τράπεζες μας απειλούν ότι θα μας κατασχέσουν το σπίτι, τα έξοδα μας πνίγουν, το κόστος της ζωής είναι αβάσταχτο…
Η απάντηση ήρθε από τα χείλη του απρόσμενη. Τουλάχιστον εγώ δεν περίμενα να μας πει κάτι τέτοιο. Έλεγα, να, τώρα θα μας πει να κάνουμε υπομονή, μπόρα είναι θα περάσει, να εντείνουμε τον αγώνα και την προσευχή μας… μα εκείνος είπε:
-         Το πρώτο που κάνουμε είναι ότι δεν αυτοκτονούμε.
Αυτό. Απλό, λακωνικό και πρακτικό. Τότε, όπως είπα, μου φάνταζε περίεργο. Μα γιατί να αυτοκτονήσουμε; Τώρα ακούγεται «προφητικό». Αυτός ο απλός ιερέας μιας φτωχικής ενορίας, ένας ανάμεσα στους πολλούς «παπάδες» που με ευκολία λοιδορούν οι άνθρωποι, είπε μια φράση που όσο παράξενη κι αν ακούστηκε εκείνη τη στιγμή, τόσο φρικτά αληθινή βγαίνει σήμερα.
   Είναι νομίζω περιττό να αναφέρω ότι το 2011 οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν κατά 50% και ότι ο συνολικός αριθμός των αυτοχείρων άγγιξε τους 500. Σαφώς και δε μπορούμε να ξέρουμε τα αίτια της κάθε περίπτωσης που την κάνουν μοναδική. Παρόλα αυτά, μπορούμε γενικά να πούμε αν μας επιτρέπεται πως ένας λόγος και μοναδικός τους οδήγησε σε αυτό: η απελπισία. Και όλα τα άλλα θαρρώ περικλείονται.
   Εμείς, μικρομανούλες στην πλειοψηφία μας, που είδαμε πρόσφατα το θαύμα της ζωής να εξελίσσεται εμπρός μας, που νιώσαμε το δώρο του Θεού μέσα μας, που έχουμε την ευλογία να μεγαλώνουμε παιδάκια, εμείς τουλάχιστον πρέπει να αντισταθούμε. Να αντισταθούμε, όχι στο «άλφα», «βήτα», «γάμα» πρόσωπο, όχι στο «άλφα», «βήτα», «γάμα» κόμμα, αλλά να αντισταθούμε απέναντι στο ΘΑΝΑΤΟ. Στο θάνατο που έρχεται όχι απ’ το χέρι του Θεού (γνωρίζουμε άλλωστε πως όλοι μία μέρα θα φύγουμε)., αλλά στο θάνατο που έρχεται από το χέρι του διαβόλου.
    Σε λίγες μέρες ο Χριστός θα σταυρωθεί, σε λίγες μέρες ο Χριστός Ανασταίνεται!

Καλή Ανάσταση λοιπόν!



Υ.Γ. Συγνώμη αν μας χάλασα με αυτή την παρένθεση την όμορφη πασχαλινή διάθεση. Όμως είχα ανάγκη να στοχαστώ δυνατά. Είμαι μπερδεμένη, όπως πολλοί κι από εσάς φαντάζομαι. Κάποιες δε σας ξέρω, ούτε ποιες είστε, ούτε τι πιστεύετε. Και άμεσα δε με αφορά. Μα δε νομίζω πως υπάρχει κάποια από εσάς που δεν πιστεύει στη ΖΩΗ!


2 σχόλια:

  1. Καθόλου μη ζητάς συγνώμη για αυτή σου την ανάρτηση και γενικά μη ζητάς συγνώμη για να συλλογιέσαι. Είναι δικαίωμα σου αναφέρετο και αδιαπραγμάτευτο και μακάρι όλοι να το κάνουμε με σεβασμό στον άλλο άνθρωπο και με την ελπίδα πως μέσα από αυτή την κοινωνία ίσως δώσουμε σε κάποιον την ελπίδα πίσω.
    Άμα μιλάς από τη καρδιά σου να μη φοβάσαι. Κάνεις το καλό.
    Όταν έγινα μάνα σταμάτησα να αναμετριέμαι με το θάνατο και άρχισα να τον φοβάμαι. Τώρα προσπαθώ να συμφιλιωθώ απλά με την ιδέα πως κάποτε δε θα υπάρχω. Αλλά η ελπίδα που γεννήθηκε μέσα μου από τη μέρα που έγινα μάνα, ώρες ώρες με πονάει με τη σφοδρότητά της! Είναι το έργο μου σημαντικό και θα το φέρω σε πέρας! Έχω τον πιο πολύτιμο λόγο για να κρατηθώ με νύχια και με δόντια και η ζωή μου είναι ιερή περισσότερο από ποτέ. Βέβαια είμαι τυχερή που το είδα έτσι. Σκέφτομαι και τη μάνα που αναμετρήθηκε με αυτή την γνώση και την κατέθλιψε και της πήρε κάθε ικμάδα ζωής και την οδηγησε στο θάνατο. Και πενθώ. Αλλά δοξάζω το θεό που έλαμψε μέσα μου με τόσο φως και χαίρομαι για κάθε γυναίκα που βιώνει το ίδιο. Χαίρομαι και γι 'σενα φίλη μου!
    Ευχές από άλλα τρία μερμηγκάκια! Το ένα λίγο στρουμπουλό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τζωρτζίνα, πραγματικά χαίρομαι για τη συνάντησή μας, έστω και διαδικτυακή. Μιλάς όμορφα και σοφά. Είναι σημαντικό τα λόγια των ανθρώπων να αντανακλούν την ψυχή τους. Μου έχει τύχει και το αντίθετο. Χαλάλι...
    Και τις δικές μας ευχές και στους τρεις!
    Για το στρουμπουλό...διπλές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή