Τζίμ Τζίμ Τζιτζερόμ... χαρήκαμε για τη γνωριμία!

Πριν λίγο καιρό τα θεατρόφιλα μυρμηγκάκια παρακολούθησαν την παράσταση «Τζιμ το τζιτζίκι» του Ευγένιου Τριβιζά. Ουσιαστικά, επρόκειτο για μια διασκευή του γνωστού μύθου του Αισώπου «Ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας». Ο παραμυθάς, όμως, Τριβιζάς, το είχε φέρει στα μέτρα των σημερινών παιδιών. Με ωραίους διαλόγους, απλούς, κατανοητούς και συνάμα διδακτικούς, όλα τα παιδιά ήταν κατενθουσιασμένα. Μαζί τους και το μικρό μυρμηγκάκι που όλη την επόμενη εβδομάδα μας έλεγε και το τζιτζίκι το τεμπέλικο και τα μυρμήγκια που μάζευαν τους σπόρους των ροδιών, καθώς και τις παιχνιδιάρικες κοτούλες.

  Το μυρμηγκάκι μας, παρόλο που ήταν το πιο  μικράκι, παρακολούθησε με ενδιαφέρον ολόκληρη την παράσταση. Σε αυτό, βέβαια, βοηθούσε πολύ και η όμορφη μουσική του Γιάννη Ζουγανέλη, τα κουστούμια, και φυσικά το παίξιμο των ηθοποιών. Μάλιστα, αγοράσαμε και το cd της παράστασης και το ακούμε ευχάριστα. Ξεχωρίζουμε, βέβαια, το «να τζι κανείς ή να μη τζι», την ωδή στο «τζι» με τον μπογιατζή, τον παγωτατζή, τον παλιατζή, τα γλειφιτζούρια και τα φρατζολάκια, αλλά και τα «ρόδια τα μεταλλαγμένα» που τραγούδησαν οι κοτούλες.

Στον αντίποδα του όμορφου τζίτζικα Τζιμ Τζιτζερόμ και της ιστορίας του, βρίσκεται για τα δικά μας δεδομένα η ιστορία για το πολύπαθο «Χρυσοφεγγαράκι». Αυτή ήταν μια άλλη παιδική θεατρική παράσταση που παρακολουθήσαμε πρόσφατα με το μυρμηγκάκι, η οποία δε μας άρεσε και τόσο πολύ. Αυτό, γιατί αποτελούσε ένα συνονθύλευμα της Σταχτοπούτας με τις κακιές αδελφές, της Χιονάτης με το μαγικό καθρέφτη, είχε δράκους, μαγικά και όοολα εκείνα που, κατά τη γνώμη μου, δεν αποτελούν συστατικά για ένα καλό παιδικό παραμύθι.

  Το μικρό μυρμηγκάκι, που καταλάβαινε ότι κάτι κακό συνέβαινε στο δόλιο το χρυσοφεγγαράκι (μια το πέταγαν στο ποτάμι, μια του έδιναν δηλητήριο να πνιγεί, μια το έκανα δέντρο και μετά το έκοβαν για ξύλα στο τζάκι) όλο βούρκωνε, φύσαγε και ξεφύσαγε, ενώ προ το τέλος (με τις τσεκουριές) δεν το γλυτώσαμε και έβαλε τα κλάματα. Μάταια προσπαθούσα να της δώσω μια άλλη οπτική για το θέαμα. Άλλωστε τα παιδιά ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνουν, αισθάνονται. Την πήραμε, λοιπόν, άρον άρον και φύγαμε.

Γενικότερα, όσον αφορά στις παιδικές θεατρικές παραστάσεις, είπαμε να είμαστε πολύ προσεκτικοί από εδώ και πέρα. Δε μπορώ τις μητριές, τα κακές αδελφές, τους δράκους και τα συμπαρομαρτούντα. Μας αρέσουν οι διδακτικοί μύθοι, οι απλοί, κατανοητοί, όμορφα δοσμένοι. Το θέμα δεν είναι να μην στενοχωρηθεί το παιδί (που και σε αυτή την ηλικία δεν το βρίσκω και απαραίτητο), δεν τα έχουμε άλλωστε και σε γυάλα. Όμως, πρέπει να δίνεται σωστά ακόμα και το στοιχείο της λύπης, της απώλειας ή του κακού.  Λέτε να κάνουμε το «βουβαλάκι» μας θεατρική παράσταση;..

Πάντως, μιλώντας με τον πατέρα Ιωάννη (θα σας πω και για τις παραστάσεις που έχουμε ανεβάσει στο πνευματικό μας κέντρο) λέγαμε ότι θα ήταν καλή ιδέα να ετοιμάσουμε και κάποια θεατρική παράσταση για παιδιά. Άλλωστε, η ενορία μας έχει πολλά παιδάκια και οι γονείς σίγουρα θα χαιρετούσαν μια τέτοια πρωτοβουλία. Οι μύθοι του Αισώπου είναι ιδανικοί για παιδική παράσταση, αλλά και τόσα άλλα παραμύθια σύγχρονων και παλαιότερων ελλήνων παραμυθάδων. Άλλωστε, θα βγω – θα το φωνάξω – θα το πω (με καμάρι), στην οικογένεια του Αγίου Νεκταρίου έχουμε μια από τις καλύτερες «παραμυθούδες» της εποχής μας. Γιαγιά Γαλάτεια, σε αγαπούμε…